‘Nee, Luuk, niet met zand gooien in de keuken!’, hoorden we regelmatig in de tuin van ons oude huis. Die arme Luuk. Hij woonde een paar deuren verderop, maar we zagen hem nooit. We hoorden alleen zijn moeder mopperen. ‘Luuk, niet zo aan de baby trekken’ en ‘Luuk, haal onmiddellijk dat ijs uit de zandbak’, dat soort opmerkingen hoorden we vaak. Die arme moeder dachten we dan. Luuk zal vast een enorme dondersteen zijn. Zo één die je graag achter het behang plakt.
Sint Maarten
En toen was het 11 november, Sint Maarten. De deurbel ging steeds, de hele avond vrolijke kinderen aan de deur. Liedjes luisteren, lampionnen bewonderen en snoep uitdelen. Ineens stond daartussen een beteuterd jongetje, heel stil te zijn. Zo’n verlegen ventje met een brilletje, beetje houterig en met een pruillipje. Zijn moeder porde hem: ‘Luuk, nou moet je wel zingen anders gaan we naar huis!’. Oh, dát was dus Luuk. Arm kind! We namen ons voor om nooit zo tegen ons kind te praten. Wat een gemeen mens, zeg!
Waar is het behang?
Intussen ben ik moeder van een jongetje van drie. Ik ben fan van positief opvoeden. Ik benadruk graag wat goed gaat, want dan kan dat groeien. Dus hier in huis hoor je zoveel mogelijk dingen als ‘Bedankt voor je hulp bij het tafeldekken’ en ‘Wat goed dat je zelf je jas al hebt aangedaan’. Positief opvoeden is niet erg ingewikkeld. Als je op tijd een compliment geeft, ben je al heel ver. En het werkt. Behalve als ik moe ben. Want dan raak ik geïrriteerd. ‘Hè, doe nou toch eens je schoenen aa-haan!’. Dan ben ik even de moeder van Luuk. En wil ik een rolletje peuterbehang. Met hele goede lijm, extra sterk.
Wie zou jij eens kunnen vertellen wat ‘ie goed gedaan heeft?
Ook meer geluk in je leven?
Meld je dan aan voor tweewekelijkse inspiratie en tips voor een gelukkiger leven. Dat is gratis.
Ik ga zorgvuldig om met je gegevens: geen spam of gedoe. Wel meer geluk.
Helaas hoor ik het ook vaak om mij heen, dat gemopper van ouders. Zo jammer dat ze niet beseffen dat het benadrukken van het positieve veel effectiever is!
Klopt, maar ik kan me er intussen ook vanalles bij voorstellen, bij dat gemopper. En tóch moet je er je best voor doen, vind ik. Opvoeden is net het echte leven: soms wil je het één en doe je het ander.
Heel herkenbaar. Fijn dat je een voorbeeld hebt van hoe je het NIET wilt voor je kinderen. Wij hadden een voorbeeld van een moeder die elke zaterdagmiddag vloekend, schreeuwend en mopperend op haar dochtertjes in de kleedkamer van de zwemles stond. Haar dochters trokken zich er ogenschijnlijk weinig van aan, kennelijk went dat ook. Zo wilde ik het dus niet voor mijn dochters, maar het gebeurt wel soms. En tegenwoordig zeggen die onvolprezen nichtjes van je: “Ach, je bent soms net een mens mama!”. <3
Leuk! Zo probeer ik het ook altijd. Maar desalniettemin staan die van mij ook wel eens op de gang ;)) En staan ze me te vaak op de gang dan prijs ik ze helemaal de hemel in wanneer het gewoon leuk is. En meestal gaat het dan ook allemaal een stuk beter.